Faríseinn í hlutleysinu

Kristur sagði kotalýð
kapítula úr sögu minni,
sönnu næst á sinni tíð –
síðan þá, í veröldinni
allt sem dreif á ævidaga
orðið hefir lengri saga.

Vittu: eg er uppi enn,
ætíð réttlát störf að vinna!
Heiminn geta ei hrekkjamenn
hremsað, vegna dyggða minna.
Sérhvert boðorð utan á mig
uppfyllt hengi’ – að minkunn-slá þig.

Geipað hef’ eg fjas um frið,
formælt þeim er styrjöld valda,
af því eg stóð utan við –
ef á vopni þurfti að halda
hver á annan fjandinn fjáði,
fékk það sá, er til mín náði.

Ef við tveggja áflogin
annar bað á þessir lundir:
„Sel mér, kæri, kutann þinn
karlinn á, sem liggur undir,“
hvernig má eg hlutlaus heita,
honum ef eg skyldi neita?

Ef hinn deyr þar af, er bert,
í mér til hans var ei guttur.
Eg gat ekki að því gert,
að ’ann var svo fingrastuttur –
vöru hef’ eg hverjum fala!
Hvað við mig um not að tala?

Mig, sem hef’, þar hjá eg sat:
„Hættu!“ jafnt til beggja orgað —
Það, að selja þeim sem gat
Þörfum sínum náð og borgað,
Fólska er mér til lasts að leggja —
Ljúfast var mér gullið beggja!

Yfirvöldum á ef lá
almenning sín ráð að dylja
löngum hef’ eg haldið þá
hæst á lofti þjóðarvilja
væri í horfi hugnun engin
hjásetning við valdafenginn.

Ef að kóngar hvísla að mér
hvað fyrir mína þjóð skal gefa,
drengskapinn eg dæmi af þér,
dóninn, farir þú að efa:
Mér sé leyfð, hjá lýðum jarðar,
leynd á því, sem alla varðar.

Fólksins traust skal til mín sett,
trúað mínu ráðalagi.
Af því sem eg engan rétt,
ef hann stækkar mína hagi –
óhegnt skal því ei, að gruna
utanhafna samvizkuna!

Innst í guðshús, æ og sí,
áður rauk eg sjálfhælandi.
Núna sest eg efstur í
öndvegið í mínu landi –
það er vorum högum hægra,
hátíðlegra og stórum frægra.