Sonnetta um elskendur

Svo langt sem augað eygir himinn blár,
engin ský á tærri hvelfing fljóta.
Nýr er tíminn – gleymd hin gömlu sár;
gjafir berast hvaðanæva – og njóta

skulum þeirra meðan fer um frár
á fæti þessi dularfulli styrkur
sem lífið gefur, gleði þess og tár,
og glatast okkur fyrst við hinsta myrkur.

Og þá sem elskast aldrei þjófur grár
ævitímans skamma megnar hryggja;
hver dagur er hjá þeim sem þúsund ár
og þúsund ár er dagur til að byggja

brú yfir næstu nótt og sólu fagna
og njóta þar til raddir dagsins þagna.