Söfn

Íslenska

Bragi

Íslenska

Kópavogur

Mosfellsbær

Borgarfjörður

Dalasýsla

Húnaflói

Skagafjörður

Haraldur (Svarfdælir)

Þingeyjarsýslur

Árnessýsla

Vestmannaeyjar

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Flokkar

Allt (3127)

Afmæliskvæði (14)

Annálskvæði (1)

Ádeilukveðskapur (1)

Ákvæðaskáldskapur (1)

Ástarljóð (32)

Baráttukvæði (1)

Biblíuljóð (2)

Brúðkaupsljóð (9)

Bæjavísur (2)

Bænir (1)

Bænir og vers (25)

Eddukvæði (30)

Eftirmæli (41)

Ellikvæði (7)

Formannavísur (22)

Fræðsluljóð (3)

Gamankvæði (31)

Grýlukvæði (8)

Harmljóð (3)

Háðkvæði (4)

Hátíðaljóð (6)

Háttatöl / Háttalyklar (1)

Heilræði (10)

Heimsádeilur (8)

Helgikvæði (47)

Hestavísur (1)

Huggunarkvæði (2)

Hyllingarkvæði (2)

Jóðmæli (3)

Jólaljóð (5)

Kappakvæði (5)

Konungalof og fyrirmenna (2)

Kveðið fyrir börn (3)

Kvæði um biskupa (6)

Kvæði um heilaga menn (1)

Leppalúðakvæði (1)

Lífsspeki (5)

Ljóðabréf (18)

Matarvísur (1)

Minningar- og erfiljóð (29)

Náttúruljóð (52)

Rímur (204)

Sagnadansar (52)

Sagnakvæði (4)

Sálmar (417)

Sjóhrakningar (2)

Sorgarljóð (1)

Sónarljóð (14)

Særingar (1)

Söguljóð (13)

Tíðavísur (15)

Tregaljóð (6)

Vetrarkvæði (2)

Vikivakar (13)

Vögguljóð (5)

Ýkjukvæði (5)

Þjóðkvæði (1)

Þorrakvæði (4)

Þululjóð (5)

Þulur (2)

Ættjarðarkvæði (54)

Ævikvæði (6)

Ævintýrakvæði (3)

Krummavísur

Fyrsta ljóðlína:Krummi svaf í klettagjá

Höfundur:Jón Thoroddsen

Heimild:Jón Thoroddsen: Kvæði eftir Jón Thoroddsen (útg. Steingrímur Thorsteinsson, Jón Sigurðsson og Eiríkur Jónsson). Kaupmannahöfn 1871.

bls.80

Bragarháttur:Sex línur (tvíliður) fer- og þríkvætt aaBccB

Viðm.ártal:≈ 1850–1875

Tímasetning:1861

Skýringar

Kvæðið birtist fyrst í Þjóðólfi 1861 og er þar vísað til þess að það sé kveðið undir sama bragarhætti og Snemma lóan litla í [eftir Jónas Hallgrímsson] enda má segja að kvæðin kallist á að nokkru leyti.

Krummi svaf í klettagjá,
kaldri vetrarnóttu á,

verður margt að meini.

Fyrr en dagur fagur rann
freðið nefið dregur hann

undan stórum steini.

„Allt er frosið úti gor,
ekkert fæst við ströndu mor

svengd er metti mína;

ef að húsum heim ég fer
heimafrakkur bannar mér

seppi úr sorpi að tína.“

„Öll er þakin ísi jörð,
ekki séð á holtabörð

fleygir fuglar geta;

en þó leiti út um mó,
auða hvergi lítur tó;

hvað á hrafn að eta?“

Á sér krummi ýfði stél,
einnig brýndi gogginn vel,

flaug úr fjallagjótum,

lítur yfir byggð og bú,
á bæjum fyrr en vakna hjú,

veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá
sauður feitur garði hjá,

fyrrum frár á velli.

„Krunk, krunk! nafnar, komið hér!
krunk, krunk! því oss búin er

krás á köldu svelli.“