Ellin

Meyjar, þið sem unnið gyðjanna gjöfum
og gleðjið ykkur við strengjanna tæru hljóma,

sjáið hve ellin mitt viðkvæma hold hefur hrjáð
og hárið er snjóhvítt sem áður var tinnusvart.

Það fellur mér þungt, og fæturnir bera mig vart,
þótt áður í dansi ég léki sem léttfætt hind.

Það veldur mér stöðugt stunum, en hvað er til bragðs?
Því enginn maður fær flúið ellinnar farg.

Sagt er að rósprýdd Dögun, af eldheitri ást,
til útjaðars heimsins Tíþonos brott hafi numið,

fagran og ungan þá, en þó var hann hremmdur
af ellinni gráu, gyðjunnar rekkjunautur.