Benedikt Jónsson frá Auðnum II

Í landsuðri glampar á glóbjarta rönd
af glöðum og þróttmiklum degi
sem brennir úr svartnættis læðingi lönd
og lýsir um óþekkta vegi,
sem gerbreyta ófrjóu auðnunum skal
og ómgleði fylla hvern þegjanda dal.

En veit ég að kaldur er þorrinn og þrár
og þetta er fjarstæða honum.
En þegar minn himinn er heiður og blár
og hugurinn fullur af vonum
þá óvakinn hljómur í hlustunum er
og hylling hin fjarra í augum á mér.

Um margsinnis vakandi dreymir mig dátt
um dalina, framtíðar-prýði,
um auðugri lendur og öflugri mátt,
en einkum þó göfugri lýði
með hærra og bjartara hyggjunnar svið
og hugsjóna þroskaðri og trúrri en við.

En veit ég hvern glaðasta dalbúa draum
þig dreymdi þar fegurri áður,
og út við hinn gjálfrandi ögranna straum
munt æskunnar skjólbrekkum háður,
og elska hvert blóm, sem um auðnir þar grær,
með einlægri trúfesti bundinn við þær.

Á samtíðar vitrustu sjóndeildar múr,
með sjáandans ófreskis gáfu,
þú hefir æ verið á verðinum trúr
og vakað er félagar sváfu.
Þar hvesstirðu augu mót eli og snæ
er óvættir komu og nótt var í bæ.

Og sæirðu háskann ei hopaðir þú
en hvattir með dæmi og orðum.
Í fylkingarbrjósti er brýning þín nú
jafn bersöglisrík eins og forðum.
Þar vona ég standirðu ófeigur enn
til ánægju, kvalar og tákns fyrir menn.

Og annað þótt sannist má sættast á það,
en síst máttu barn verða aftur!
Hann fylgir þér gunnhvatur gröfinni að
sá goðborni hugsjóna kraftur
sem lyfti þér margsinnis lagsbræðrum frá
og lifa skal niðjum og sveitungum hjá.