Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Króka-Refs rímur 8Króka-Refs rímur – Áttunda rímaBálkur:Króka-Refs rímur
Fyrsta ljóðlína:Af Sónar flóðum sækja menn
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.75–87
Viðm.ártal:≈ 1650
Flokkur:Rímur
1. Af Sónar flóðum sœkja mennSuptungs fundinn langa, að tóna hljóðum tek eg enn, tregt vill stundum ganga.
2. Hátta fengur og hróðrar slagheldur þvinga náði, smátt því gengur Sónar sag, að samhendinga gáði.
3. Þungur fylldi þankinn seinnþelið hryggðar tama, ungur vildi aldrei neinn elska dyggða frama.
4. Gleymskur sló í veður og vindvitra manna ráðum, heimskur þó, því hyggjan blind hitti ei rann á dáðum.
5. Spakleg höld með hefð og snillhvörgi lœra vildi, makleg gjöld því œskan ill ellinni tæra skyldi.
6. Síður gáti setti eg ísynda hrekki kalda, blíður láti lausnarinn því lastanna ekki gjalda.
7. Hentar að sönnu vísna völvífunum sýna kátum. Menntagrönn er mœrðin föl. Mansöng dvína látum.
8. Sumir kalla eg lykli lítt,þó löginn Kvása hirði. Frumhent varla fæ eg hnýtt, fram þó rása yrði.
9. Felldi eg óð í fyrra sinnum frækinn Ref og mengi. Heldur þjóð um hafið svinn, hvörgi tefur lengi.
10. Flæðar dýr á fiska grundfauk í göldum stormi. Ræðan snýr frá Ref um stund róms með völdu formi.
11. Til Víkur aftur vísan fer,viskutrauð um strengi, þar ríkan skafta skýfir ber skjótt frá auð og mengi.
12. Svanga lysti soðning íseggi vinnulúna. Ganga fýsti garpa því að glóðar inni núna.
13. Ein á öllum þrengdi þráttþrauta neyð, þá sýta beina spjöll á boðinu dátt, bóndann dauðan líta.
14. Rjóðir branda brjótar skjótt,bleikir í sorgum megnum, hljóðir standa ýtar ótt yfir Þorgils vegnum.
15. Sendu fleina hlynir hastá hlýra fljótt að kalla, kenndu mein um kviðinn fast, kunni að ótti falla.
16. Gengur trauður sendisveinn,sárum girtur vanda. Þengill dauður þar lá einn og Þorsteinn firrtur anda.
17. Annt varð svo af atburð þeimítrum hneita sveigi, vantar tvo, hann víkur heim, vill þá leita eigi.
18. Bænda liðið bjóst að strönd,er brögðin heyrast mundu, rænda friði, auð og önd Orm og Geira fundu.
19. Fréttir lýða sveitin senn,sögnin fór með skyndi. Þetta víða virtist enn vera stórtíðindi.
20. Fæsta hrelldi fallið hansné fjögra verstu þegna, næsta héldu so til sanns sigri mestum gegna.
21. Síðan Gunnar svoddan spyr,sá var Þorgils mágur, um blíðu brunna hitnar hyr, hvörgi sorgarlágur.
22. Spöku rönnum réði aðrunnur kesju mildi, vökumönnum bauð og bað að bíða á nesinu skyldi.
23. Næmi gefur nóg fyrir sanní nauða kífi gildu. Kæmi Refur, rekkar hann ræna lífi skyldu.
24. Haust nam líða, so er sagt,svoddan spara færri, hraustir víða héldu vakt húsum þara nærri.
25. Lengi Refur renndi gegná Ránar spöku veldi. Enginn hefur af honum fregn, oft þó vöktun héldi.
26. Ráðið spaka hoskur hélt,þó halur á borðin gengi. Láðið taka, fyrir löngu selt, lýða þorði engi.
27. Um vetrar stríða vorið eittvirðar efa stytta. Hvetur síðan Gunnar greitt garpa Ref að hitta.
28. Vesturbyggðum umsjón aðýtar veita skyldi, festur hryggðum hölda bað hans nú leita vildi.
29. Prófar fjöll með ferska förfirða sveitin víða. Þó var öll til gefins gjör garpa leitin stríða.
30. Gunnar kvíða kastar þó,kvaðst ei standa í vafa, unnar stríðan ætlar sjó ýtum grandað hafa.
31. Liðu fjegur árin út,ei til þegna spurðu, niður trega settu sút, sögðu gegna furðu.
32. Brugðu leitum þegnar því,þjósti safnar engi, hugðu reitum hafsins í hefði kafnað mengi.
33. Vígafrekur vella grérveik um sjávar minni. Hníga tekur hróðrar kver höldum frá að sinni.
34. Af ljóða porti um Noreg næstnáms eg svipti hurðu, þjóð að skorti hirðir hæst, herra skiptin urðu.
35. Var á öngu yndi von,ýta þjáði vandi. Haraldur kóngur Sigurðarson, sá tók ráð í landi.
36. Var sá maður vísir með,veifa falnum kunni, þar og glaður gisti féð. Gramur halnum unni.
37. Brjótur skjóma Bárður varbeint að heiti fundinn, njótur róma Þjassa þar þegnum veitir mundinn.
38. Festi bönd á flæðar jór,för því lýsa náði, vestur um land með virðing fór víst að Ísaláði.
39. Báru ess lét halurinn hægurhvörju bandi tjalda. Á ári þessu ætlar frægur að Ísalandi halda.
40. Burðugur gekk í ræsirs rannrekkurinn svaramildi, spurði þekkur hilmir hann, hvört nú fara skyldi.
41. Gætir herja máls af menntmætur þjón nam lýsa: Strætið skerja skyldi rennt skjótt að fróni ísa.
42. Orma jaðra eyðir snjalltafrek tjáði fínum: „Forma aðra för þú skalt fyrst að ráðum mínum.
43. Láttu ganga í Grænland enngreitt um hrönn á flæði, máttu þangað sækja senn svörð og tönnur bæði.“
44. Með blíðu segist Bárður þóbuðlungs hlýða ráði. Þýður fleyi þegar á sjó þegninn hýða náði.
45. Stóð á vindur stærsta part,straums þó ylgur gengi, virðum hrindur veðrið hart, varpaði bylgjan lengi.
46. Skjótt Grænlandi skatnar ná,skip í hafnir undu. Fljótt á sandi firðar gá, á fleyinu stafninn bundu.
47. Gunnar langa veturvistveitti komumanni. Runnar spanga léku í lyst, líður svo með sanni.
48. Sveigir spjóta sinnis hýrsæmdir kunni megna, segist hljóta beint hvað býr í brjósti Gunnars fregna.
49. Frá íslenskum manni mestmál það fló fyrir löngu, sá af grenskum gabbið verst gisti þó með röngu.
50. „Heldur sein varð hefndin grimm“,hann nam so að greina, „kveldi á einu feðga fimm frækinn vo alleina.“
51. Þagði varla þrautin slétt,Þundur stála bráði sagði alla söguna rétt, satt og málið tjáði.
52. Furðusamar fréttir aðfengust sverða kundi, spurðu framar halinn hvað af honum verða mundi.
53. Gunnar mælti hefðarhár,herma lést með sanni: „Unnar stælti stormur klár steypti versta manni.
54. Hræddur flúði hér í frá,hætta vegs ei tafði, klæddur skrúði kólgu á karlinn sex þó hafði.
55. Um vetur stríðan hélt á haf,hefur því megnað aldri. Getur síðan enginn af örva fregnað Baldri.“
56. Branda aftur brjótur spyr,hvört búið sé hans að leita, Randa raftur rétt sem fyr réði andsvör veita:
57. „Nærri og fjærri um fold og fjöllmeð fylking manna þýða, hærri og smærri héruðin öll höfum kannað víða.“
58. „Undur halda brögnum ber“,Bárður fús nam svara, „lundur skjalda ef látinn er ljóst í húsi þara.
59. Þá er stokkin lukkan ljúflaus hjá hringa runni, blá ef sökkir glýjan gljúf glöggt og þvinga kunni.
60. Gæfumestur þótti þarþegn í mennsku gengi, ævi lestur ekki var af yður grensku mengi.
61. Veita hnekkir heiðri kann,hirðir brands nam skilja, leita ekki ljóst fyrir sann lýðir hans nú vilja.
62. Glaðir könnum landið ljóst,lýðir ef mætti efna. Það nú mönnum í þanka bjóst, að Þorgils ættir hefna.
63. Förum báðir bragnar víst“,Bárður kann so inna. „Spörum dáð og spektir síst spillvirkjann að finna.“
64. Talar rekkur rétt án kífshjá randa sveigir svinnum: „Skal hann ekki á láði lífs ljóst, ef eigi finnum.“
65. Veturinn leið, en lýðum þólysting magnar hreina. Létu skeið á saltan sjó setja bragnar eina.
66. Níu og þrjá með geðið glattGunnar valdi drengi, glýju á so héldu hratt, hér við dvaldi engi.
67. Býður styggur beint án efsBárður frá að drífa. Lýður hyggur leita Refs, loksins má það hrífa.
68. Hreinum togum hlunna hesthöldar þekkir bundu, í leynivogum leita mest, lengi ekki fundu.
69. Að kvöldi síð við kennda jörð,klókt er ráðið beggja, öldu skíð í einum fjörð ýtar náðu leggja.
70. Krókur beygðist þegar þráttþessi um landsins reita. Klókur hneigðist Bárður brátt að botnum hans að leita.
71. Mengið lenti síð við sandsenn hjá höfða einum. Enginn nennti nú á land, náðum vöfðust hreinum.
72. Fýsti landið bauga bör,Bárð, með hreysti kanna, snýst að sandi snotur og ör, snarskyggnastur manna.
73. Björt var nótt, so nöðru skersnjótar vegana kenna. Fort og ótt nam hirðir hers á höfðann þegar renna.
74. Horfði fjærri á hafsins reithauður og langa geima, borði nærri bátsins leit bólur af þangi sveima.
75. Hvarf nú skjótt, eg skýri frá,skerja hinn græni fengur. Þarfur ótt það undrast má, ofan að sænum gengur.
76. Sá nú fjörð með sundin mjósveigir falsins stinni, lá með ]örðu langur þó, líka dalsins mynni.
77. Að báti ofan Bárður gekk,til byrðings skjótt nam venda. Kátur sofa kappinn fékk. Komin er nótt á enda.
78. Spurði hratt þá hölda að,hvort hefði fjörðinn kannað. Furðu glatt lét Gunnar það gulls fyrir Njörði sannað.
79. Þegnum sagðist þegar um stundþrautir harðar senda, gegnum lagðist lítið sund að laxa jarðar enda.
80. Myrkurs fengur mönnum þráttmundi í hömlum standa. Styrkur gengur Bárður brátt burt að gömlum vanda.
81. Spónahrúgu hetjan klókhitti og þeim að gáði, sjónadrjúgur suma tók, síðan geyma náði.
82. Gekk á skip og gladdist ótt,gjörðist hagurinn sóma. Fékk í svip að falla nótt, fagurt nam dagur rjóma.
83. Trés réð spæni sýna sennsögðu föruneyti. Hlés þá rænir elda enn ýtum svörin veitir:
84. „Fundist hefur ei fyrr um landfegra smíð í bragði.“ „Mundi Refur haga hand hafa“, lýðurinn sagði.
85. „Hans var smíðið haldið frítt,hagastur manna fundinn.“ Ansar lýðum Bárður blítt: „Betur skal kanna lundinn.
86. Að lífi ættum leita hans,látum för ei dvína. Kífi hættum síst til sanns, sverða bör að pína.“
87. Báðir sögðu blíðu fengbjóðast enn fyrir löngu. Bráðir lögðu á byrðing streng, búast menn til göngu.
88. Lestra greið eru ljóðin síst,lítt eg vanda tíma. Vestra skeið á veginn snýst, verður standa ríma. |
