Kanada

Menn trúðu því forðum, um straum-barða strönd
þó stormurinn heima við bryti,
að fjarst út’ í vestrinu lægju þó lönd
þar logn eða sólskin ei þryti,
því þar hefði árgæskan friðland sér fest
og frelsið og mannúðin — alt sem er best.

Þeim lét ekki sigling, en hugsuðu hátt;
við hafið þeir dreymandi stóðu,
er sól hné að viði i vestrinu lágt
í vorkvöldsins blárökkur-móðu,
þá von manns og langanir líða með blæ
í lognsléttan, sólgylltan, víðfaðman sæ.

Þó enn flæði höf þau sem aðskildu lönd,
er auðfarin leið yfir sæinn.
Og Markland vort, Kanada, hug sinn og hönd
þér heimurinn rétti yfir æginn.
En Hellenum aðeins i óð gastu birst —
en íslenskum sæ-konung bauðstu þig fyrst.

Og enn rennir von manna augunum þreytt
að austan, um þig til að dreyma —
þú góð reyndist öllum sem unna þér heitt,
sem eiga hér munuð og heima.
Og alt á þér rætist og rót geti fest
sem reikula manns-andann dreymt hefir best!