Vísur að vestan

Ó, Gunna litla í Garði,
svo grunnt nær heimsins farði,
og fljótt og fyrr en varði
þú fráhverf gerðist mér.
En enginn skyldi ærast,
þótt ástin kunni að særast,
og manni loks mun lærast
hve lítilsvirði hún er.

Ég man þá ljúfu langan
og lítið bros um vangann,
og áfeng vorsins angan
barst yfir tún og hlað.
Um þessar grænu grundir
við gengum margar stundir.
Nú fara hinna fundir
víst fram á sama stað.

Mín sár ei lengur svíða
og síst þarf gráti að kvíða.
Ég fór og flæktist víða
og fylltist nýrri von.
Og þessa horfnu heima
mig hætti fljótt að dreyma.
Já, svona er gott að gleyma,
frú Guðrún Magnússon.