Hvíld

Dúnmjúkum höndum strauk kulið um krónu og ax
og kvöldið stóð álengdar hikandi feimið og beið.
Að baki okkur týndist í mistrið hin langfarna leið
eins og léttstigin barnsspor í rökkur hins hnígandi dags.

Og við settumst við veginn, tveir ferðlúnir framandi menn,
eins og fuglar sem þöndu sinn væng yfir úthöfin breið.
Hve gott er að hvíla sig rótt eins og lokið sé leið
þótt langur og eilífur gangur bíði manns enn.