SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SólveigFyrsta ljóðlína:Nú fór vor Sólveig til sólar
Höfundur:Matthías Jochumsson
bls.704–705
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1915
Skýringar
Ljóðið orti Matthías þegar hann var áttræður.
1. „Nú fór vor Sólveig til sólar“,en sex tigir vetra senn eru frá því ég sá þig – sá þig og trúði – trúði að ég öreiginn ætti allt sem var fagurt, indælt og hugljúft og heilagt á himnum og jörðu.
2. Svo varstu fögur sem Freyjaog fóstra þín, landið; faðmur þinn hló mér sem himinn á heiðríkum morgni: stórmannlegt upplit og enni, og augnanna perlur brunnu sem ódáins eldar af ástum og blíðu.
3. Skein þá hinn blikandi Breiðisem brúðsalur Drottins; skínandi skarband á milli Skorar og Jökuls; syngjandi fuglar á sundum en svanir í lofti, en æður í hagsælum hjúskap á hreiðrum sér undu.
4. Man ég þann morgun, ég lentiog mann einn ég spurði: „Segðu mér satt; hver er kominn?“ „Hún, sú er hér var í fyrra!“ Ég hrökk við og þagði – heyrðist sem hljóðskærar klukkur mér hringdu við eyra, boðandi bernskunni fögnuð blessaðra jóla.
5. Ljórann ég þekkti hinn litla;ég leit upp og brosti. Svarið kom aftur með augans ódáins máli: Talsímans hugljúfa, hreina Helgu hinnar fögru. Varir ei bærðust, sem biðu blossandi kossa.
6. Man ég á sæ og í sölum,er sat ég og þráði, þá benti hún í hávaða hinna á hjartað í laumi. Vissi ég víst að þar voru vísnastef falin! Sigrúnar söngvar þar bjuggu í sjöunda himni.
7. Meinuð var ástin, en okkarvar yndið því meira. Ástin er lífið, en lostinn er logandi eldur, ókind, sem ungbarnið ginnir frá elskandi móður, norn, sem hinn saklausa svíkur – og sveltir á drafi.
8. Sá ég að sköp okkur skildu,og skapþungt var báðum, og sverðið við samráða létum vors saklætis gæta, þess vegna hjörtun vor héldu sig hraust fyrir lífið, og því urðu ástatár okkar að árdögg á liljum.
9. Man ég er fleyið mig fluttifrá fundinum hinsta; sá ég að barmur þinn bifðist þótt bros léki á vörum. Sá ég hvar sastu í leyni með sólbrá í augum. En Jökull og Skor okkur skildu og skautuðu svörtu. |