Heimasæturnar

Hafið nú ekki hátt um stund
höldar! þér sem lastið sprund,
þrástagandi: það sé lund
þýðra silkinifta
að þær hvorki fró né frið
finni og ekki þoli við
ungan fyrr en eignist nið
og sig megi gifta.
Óbljúgt svoddan umtal hér
eg aftur ber
og yður hlýt að skrifta.

Yður víst að blíðgast ber
sem brúkið svoddan lastaner,
þar af satt því ekkert er
sem ótal dæmi vísa.
Þellur gulls eg þekki tvær,
þóttist hvor hin besta mær,
dyggvar hétu drósir þær,
Dorímena og Lísa.
Þér munuð fyrir utan ef,
nær útsagt hef,
aðferð þeirra prísa.

Fer til biðla fjölmenn sveit
sem fá vill þeirra göfugheit,
hvern því greip, sem laufgrund leit,,
loginn ástarglóða.
Ekkert nema spott og spé
sprundin létu þeim í té
(venja heyri eg sagt það sé
sumra merkis-fljóða).
Hurfu þeir með háðung brott,
og höfuð vott,
héldu þó til góða.

Þessa frömdu list og leik
langan tíma fljóðin keik
uns að klínir ellin bleik
í ásýnd þeirra slími.
Á þær stimpil setti sú
sem ógildir hverja frú.
Biill enginn birtist nú,
burt var þeirra tími.
Holds ástríða hart þær beit,
en höldasveit
hygg eg að þeim kími.

Öll úrkula von þá var,
vífum enginn sinnti par,
báðar tóku brúðirnar
biturliga að gráta.
Fullar trega fóru af stað;
fyrst þann hitti sérhvor bað
sig að eiga – þú mátt það,
þunga pressu játa! –
Önnur matrós, arman þrekk,
að eiga gekk;
önnur fékk soldáta.