SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Þorgerður Jónsdóttir (erfiljóð)Fyrsta ljóðlína:Ó drottinn guð! hvað sæll er sá
Höfundur:Jón Þorláksson
bls.169–174
Viðm.ártal:≈ 1800
Tímasetning:1791
Flokkur:Eftirmæli
Skýringar
„Skáldið kallar erfiljóð þessi „grátblandið feginsmál við lát guðhræddrar heiðurskvinnu, o. s. frv.“ – Þorgerður var fyrri kona merkismannsins Þorláks Hallgrímssonar í Skriðu, og andaðist 1. febrúar 1791, á 43ja aldurs-ári. Minning hennar er hér prentuð eftir þrem handritum.“
Lag: Faðir minn sem á himnum ert. 1. Ó drottinn guð! hvað sæll er sásem þínu fjalli byggir á! hvað yndislig þeim auðnast vist, í þinni tjaldbúð staðnæmist! Réttlátum hvíld þar ætluð er eftir lyktaðar mannrauner.
2. Æ, hversu langar mæddan mig,minn Jesú! þar að eignast þig! Nær skal mín önd af nauðum leyst, nálgast þann vin sem eg hef treyst? Nær mun hjálpræðis höndin þín harmkvæla-fjötur slíta mín.
3. Álengdar, gegnum eymdastand,eg sé það fyrirheitna land, en leiðin þangað er svo ströng, armæðu-flóð og dauðans göng. Torveldni slík mér ófær er utan eg njóti styrks af þér.
4. Hafir þú flutt á höndum migheims yfir sérhvern raunastig lát nú ei þann sem eftir er, ó, Jesú! skilja þig frá mér. Hjálp þinni vil eg hrósa þar við hina síðu Jórdanar.
5. Oft lætur þú mig eftir sjáöðrum sem þenna bústað fá. Ó, hvað eg feginn fylgðist með fagnaðar- upp í -samkvæmeð! Ó, hvað mig langar meir og meir að meiga leysast eins og þeir!
6. Verði þó, Jesú! vilji þinn!vera skal hann og líka minn. Því lengur sem þú þjáir mig því framar skal egg vona á þig. Hugur minn glaður hjá þér sé holdið þó stynji á jörðinne!
7. Nær sem úr útlegð hugsar heimharmþrungin önd, eg samgleðst þeim sem undan komnir eru mér í þær farsælu tjaldbúðer; því sæll er hver sem fyrstur fær fyrir hrakning að öðlast þær!
8. Þó virðist dauðinn vorri sjónviðbjóðsligasta gleðitjón samt fyrir drottni dýrmætt er nær deyja burt hans heilager. Enginn færir þeim æðra gagn en sá himneski brúðarvagn.
9. Hvað er vor hérvist? útlegð aum!öll hennar kæti líkt við draum! Hvað er á himnum? góði guð! gæði sem fást ei útmáluð. Hver er jöfnuður þá á því þar að dveljast og veröld í?
10. Enn vekur hér um minni og málmíns Jesú faðmi reifuð sál, innlífuð, guð! og þakknæm þér, Þorgerður blessuð Jónsdótter sem eftir langvinnt sorgarstríð sigurkjör hefir öðlast fríð.
11. Fram hér í ótta guðs hún gekk,guði var æ og mönnum þekk, elsku til guðs í brjósti bar, brjóst Jesú hennar svölun var: veraldar brjóstum vanin frá vonaði brjóstgeð drottins á.
12. Blóðferil Jesú örugg óð,auðmjúk, biðjandi, þolinmóð, ástundan hennar sú var söm sár þó líkamann nísti kröm. Hún var guðs barn og honum kær, hlaut því að líða raunir þær.
13. Ekkert mat hún sér hærra hnossen herrans Jesú sára kross. Þjáningar marga þunga stund þolug afbar með glaðri lund, eftirbíðandi í ást og trú umskiptum þeim sem hreppti nú.
14. Ektamann sinn og ástkær börnelskunni vafði tryggðagjörn. Lífs þá bliknaði síðast sól sig og þau guði á hendur fól þar til fagnaðar farsæld í fundunum saman ber á ný.
15. Mannorð hennar og minning kærmeðal vor æ í blessun grær. Beinin í jörðu geymir guð góðs til frumvaxtar innsigluð. Sálin er lukt í höndum hans helgan berandi sigurkrans.
16. Hún prísar nú í himnakórherrans dásemdarverkin stór, þakkandi guði lausn og líf, laus við armæðu, synd og kíf. Önd mín, sem þreyr í eymdardal, undir með henni kvaka skal:
17. „Hallelúja! þitt heiðrað séhelgasta nafn, vor lausnare! hvers dauði og pína dásamleg deyjendum tilbjó opinn veg í dýrð sem aldrei deyja má, deyjandi lífi þessu frá.“
18. Ó, þú dýrðskrýdda sæla sál!sorga viðskilin klögumál, augu vor tárug eftir þér upphefja sig, og þankarner. Æ, hvað vér vildum eins og þú aflokið hafa stríði nú!
19. Ó, hvað þín blessuð eru kjör!ó, þá dýrðligu sigurför! þar guðs auglitis eilíf sól yfir þig skín við lambsins stól. Eymdanna myrkur allt er gleymt eins og það hefði í svefni dreymt.
20. Lif nú í friði um eilíf ár!óskir vorar og harmatár uppfylli drottins elska góð og innhelli þeim í náðarsjóð; hann sé vor allra hjálp í neyð, huggun í sorg og líf í deyð. * * * Sjá! hversu lína lífs leið sína niður gár, en gröf er endir kífs, í henni sefur nár; því næst til hægri handar mannsins upprisu-stigi stár. |