Um höfuð óvini mannsins

Láttu mig, hinn góði Guð,
geymslu þína kenna,
óvinanna öflug nauð
um mig gjörir að spenna.
Náttúran vill næsta trauð
náðarstíginn renna,
sálar ekki aktar auð
né andar gáfur þrennar.

Satan fyrst minn óvin er,
öllu gjörir að spilla,
skynsemd þá sem sköpuð var mér
skilnings sjónir villa.
Enginn maður ætli sér
orku hans að stilla,
hvör svo lengi leiddur fer,
lyktast má það illa.

Heim eg annan óvin á,
alllítt trú eg það sæmi,
hvörn dag verða heyra og sjá
hans eitur verstu dæmi.
Von er til að villist sá
sem venst við soddan næmi,
hættilega hrasa má,
hjálp ef engin kæmi.

Holdið líka held eg mitt
höfuðóvin hinn þriðja,
Adam sýndi eðli sitt
til allra sinna niðja.
Lífið er aldrei lasta kvitt,
leiðist heilög iðja,
veikri sálu er varla fritt;
vil eg því hjálpar biðja.

Ei er von að orka mín
ásökun þeirri mæti,
ofsterkir mér auka pín,
oftar hryggð en kæti.
Glöggvan mann þó gæti sín
ginna þeir úr sæti,
mitt í hvörju megnið dvín,
miskunn Guðs það bæti.

Dapur vil eg mitt daglegt mein,
Drottinn, fyrir þér kæra,
aðgjörð mín er ekki nein
auma sál að næra.
Sú er lækning sönn og hrein
sem þú vill oss færa,
andans náð og guðspjalls grein
gef mér hana læra.

Andar heilsu gáfan góð
Guðs er orðið hreina,
öflug lækning aumri þjóð
allra sálar meina.
Hellir oss í hjartans sjóð
huggun fleiri en eina,
þar af mörgum styrkur stóð
stærri en eg kann greina.

Þetta orðsins andlegt sverð
óvin kann að vinna,
dugnað mér þú Drottinn herð,
dáð og orku stinna.
Felldur strax eg veikur verð
ef vopna missi eg þinna,
sanna hjálp og sigurferð
um síðir lát mig finna.

Heilagur andi huggun hraust,
hertugi vor í kífi,
afl þitt fylgi orðsins raust,
óvin frá mér drífi.
Guðs herklæðin góð og traust
girtu að mínu lífi,
þau mér aumum endalaust
við öllu vondu hlífi.

Breittu yfir mig brynju þá
sem brestur aldrei í stríði,
efst frá hvirfli ofan á tá,
önd og líkama skrýði.
Christs réttlæti er kyrtill sá
klæðið hans er tryði.
Yfirstíga þann enginn má
sem aldrei þar frá flýði.

Skjöldur trúar skýli mér
þá skothríð á eg að mæta,
grundvöll hennar gefur af sér
guðspjalds náðin sæta.
Það hún laus og lítil er
lífið helst má græta,
hvað mig veikan vantar hér
virstu Jesús bæta.

Trúar bæn er skeyti skárst
og skelfir Satans veldi,
digrum risa dáðin brást,
Davíðs slöngvan felldi.
Ákalls sigur enn mun fást
ef menn þar til héldi,
kvittað hefur oss Christí ást
kvalanna burt úr eldi.

Veit mér Drottinn verndarhlíf
og visku þá eg kynni
yfir að vinna andlegt kíf
óvinir svo rynni.
Freistni illa frá mér dríf,
frið gef sálu minni;
hans er jafnan hólpið líf
sem hjástoð náir þinni.

Lausnarinn, Jesús, lof sé þér
sem leystir menn úr vanda,
magt óvina aumum mér
enginn má því granda.
Frelsarans nafni frægðin ber
með föður og helgum anda,
auðmjúk þökk sem upphefst hér
eilíf mun svo standa.