Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Síraks rímur 8Áttunda ríma [Jesús Síraksbók í rímur snúin]Bálkur:Síraks rímur
Fyrsta ljóðlína:Þáttinn átta þylja skal
bls.386
Viðm.ártal:≈ 1600
Tímasetning:1612
Flokkur:Rímur
1. Þáttinn átta þylja skalþeim til gamans er hlýða, ef mengað fengist mærðar val má það efnið prýða.
2. Þessi versa vönduð orð,ef vildi þjóðin læra, mennt er hent við munats borð, mörgum gleði og æra.
3. Kenning enn og kurteis ráðköppum hygg eg greina, sveitum veiti signuð náð, sætleiks gáfu hreina. Tuttugasti kapituli
4. Þegn ógegn ávítun mannsí ótíma mun segja, væri nær yfir vömmum hans vildi hann heldur þegja.
5. Betur er metin munnsins styggðen móð í brjósti að herða, þann það kann að þiggja af dyggð, þeim mun gott af verða.
6. Hvör sá er sem öðrum térofríki í dómi, ei mun þeim þótt ætli sér orðlofs fylgja sómi.
7. Líkist slíkur löstum íljótum hofmanns hætti, er illa spillir sprundi því er spara og geyma ætti.
8. Hann sem fann ei forsvar neitt,fyrir það verður að þegja, þagnar gagn er vitrum veitt, veit sér stund að segja.
9. Rís hjá vísum ræðan gegner réttum tíma náði, hastar fast hinn heimski þegn, hugvits síður gáði.
10. Þekkur er ekki þjóðum sáer þvælir margt að vanda, óvild gilda oft þeir fá í ýmsum völdum standa.
11. Örgum mörgum vegnar velað vinna í sökum röngum, það verkar sterkum vondan hel og vist í píslum löngum.
12. Sveit svo veita margur máað megi hann óþökk finna, annar kann fyrir útlát smá ástir sér að vinna.
13. Rekk ef þekkist skart og skrautskaða mun ekki varna, hafning jafnan hlaut og naut, hvör sig lækkar gjarnan.
14. Hlaupa að kaupa mikið og margtmargur fyrst ei sparði, en hann spenna útgjöld hart eftir á meir en varði.
15. Mætur lætur ljúflegt tallitla gáfu bæta, hinn ósvinni sjaldan skal sagðrar hylli gæta.
16. Vingjöf hins er visku brastvarla mun þig stoða, lygnir skyggnum langt og hvasst laun svo fengi að skoða.
17. Hefur ef gefur augun tvöí útlátunum við drengi, laununum raunar sjónir sjö setur hann eftir lengi.
18. Fátt og smátt ef fær í burtfirnum gjörir að raupa, víða síðan verður spurt sem vín sé falt til kaupa.
19. Í dag það lag að lána félénar hann þeim er beiði, á morgun borgað síðast sé sannlega vill hinn leiði.
20. Hag sinn klagar hinn heimski þrátt,hollur finnst mér engi, firðar virða við mig smátt, þó velgjörð marga fengi.
21. Föng þó löngum fengi hérog fæði af brauði mínu, aldrei gjalda aftur mér, æru í máli sínu.
22. Fárlegt dár mun fávís hannaf fíflsku sinni bíða, í lasta kasti fallinn fann fólksins hæðni víða.
23. Hrekkja rekkur hyggjurýrhreytir orðum víða, hvað sem það í brjósti býr birtir hann þeim er hlýða.
24. Eitthvað neitt þótt inni sáí ótíma það gjörði, hæðinn ræðu hygg eg þá honum að öngvu verði.
25. Öreign gjörir að aumur kannöngvum skaða að vinna því er frí í hugsun hann um hefndir verka sinna.
26. Argur margur illt til vinnurupphefð sinni að halda, þar til margt úr máta finnur, munu því vondir valda.
27. Þénar og lénar liðsemd margurlasta verk að fylla, hann mun þanninn kallast kargur og kemur sér löngum illa.
28. Skammar vammir lygin lérog lýtir alla drengi, víða tíð og almenn er hjá athugalausu mengi.
29. Þjófur að prófast ógott eren þó lygð hin versta, svo mun koma að báða ber bundna í gálgann festa.
30. Drjúgum ljúga dárlegt erog drengjum sviptir sóma, hann sem vann mun hvörjum ver til heiðurs aldrei koma.
31. Heiður greiðan hygginn færhelst fyrir ræðu góða, ríkum slíkur reiknast kær, rausn og virðing bjóða.
32. Vakur á akri vinnumaðurog verkadyggð ei sparði, hrúgu drjúga hirðir glaður heldur meir en varði.
33. Hvör sig ver svo herrum hjáí hegðun öngri að reita, ef kær þeim væri og virtur sá varfær mjög má heita.
34. Skenkir krenkja skyggnum sjónog skilnings visku blanda, mei[ð]sla beisl er munni tjón og meinar þeim um að vanda.
35. Ef vitur situr sagna hljóðurog sín ei lætur neyta, í foldar moldu fólginn sjóður fæstir um báða skeyta.
36. Get eg að betur gegni þjóðþó geymd sé fávís ræða, mein er að leyni mennta sjóð sá margan kann að fræða. Tuttugasti og fyrsti kapituli
37. Synda yndi ef sótt er fast,seinka þú ei að neita, grið og frið fyrir gjörðan last Guð þér biðtu veita.
38. Hræðstu skæðan hennar hátthöggormur sem væri, er bítur og slítur býsna knátt ef bilar hann ekki færi.
39. Hennar tennur myrða mann,sem mat þá ljónið næði, og beittur hneitir brygði á hann ben þá að enginn græði.
40. Bíður um síðir armóðs eymdofríki sá veitir, eyðast, sneyðast góssin geymd garp þeim drambið þreytir.
41. Snöggt og glöggt þá snauður biðursnart vill Guð hann heyra, hefndin stefnd er nærri niður náðlausum við eyra.
42. Á rangláts gangi reikar sáer ræður góðar styggja, óttans þróttur öðrum hjá áminning vill þiggja.
43. Þræll ódæll af gjörðum glaður,Guð þann lítur fjærri, frægur slægur finnur maður að fordjarf hans er nærri.
44. Hann sem annars eignum snýrí efling húsi sínu grjót á mót sér geymir og býr til grafar og stærri pínu.
45. Hölda fjöldi hópur sáer hræðslu Guðs ei kenna, lyngva bing þeim líkjast má sem loginn á upp að brenna.
46. Á hreinu steinagólfi gáguðlausir eg kalla, þess mun sess og endir á afgrunn heljarpalla.
47. Grundir, stundir Guðs orð beinten gegn ei þótta röngum, gott er Drottinn hræðast hreint, heill það stýrir löngum.
48. Vanti gantan vísdóms menntvil eg sér láti kenna, vit með lit er seggjum sent, samt þá nauðir spenna.
49. En svo rennur ræða hanssem röksemd mikla kunni, sem flóðið óðum fiska ranns fellur af nægðar brunni.
50. Hjartans art þó heyri gottheimskur þanninn sýnir, líkt er slíkt við lekan pott lærdómi svo týnir.
51. Þegninn gegn og kostakærþá kenning heyrir góða, rís þeim prís um ræður þær og rómast vítt til þjóða.
52. Enn ef hennar heyrði rómhalurinn gjarn til lasta, byrstist fyrst og boðaðan dóm á bak sér gjörir að kasta.
53. Hjal og tal af heimskum þegní heyrn er þungt sem byrði, mæt og sæt er málsemd gegn og mörgum þakknæm yrði.
54. Aktast, vaktast orða spektí samkundu þegna, vísan prísar visku mekt, vill því hvör mann gegna.
55. Ræðu hæð er hins heimska manns,hús sem fallið væri, á orða skorð og áform hans enginn skilning bæri.
56. Brýst og snýst hinn bernski á mótef býðstu honum að kenna, sem vildir gildum heiftings hót um hendur og fætur spenna.
57. Velur og telur hinn vitri sérvirðing slíkt og blóma, sem glæst hið stærsta grettirs sker gæfist honum til sóma.
58. Fávís snáfar um fjarlæg húsen frómir hegðun vanda, gapinn snapar að gluggum fús en gegn vill úti standa.
59. Á hleri að vera húsdyr viðhelst er dárleg vísa, nýtir lýta soddan sið en sannan trúskap prísa.
60. Skrafmenn hafa skvaldurs hjalen skorða ei ræðu neina, spakir vaka og vega sitt tal í vigtum gullsins hreina.
61. Hjartans partinn heimsku hraðurhefur sér í munni, tállaust málið tiginn maður tekur í hugskots grunni.
62. Hátt og kátt hinn heimski hlær,hefur hann dárleg læti, hófi prófast hegðun nær hyggnir þó sér kæti.
63. Ef þjóstur ljóstar leiðan mannlíkum sér að blóta, þó mun dóm og bölsins bann bófinn sjálfur hljóta.
64. Heldur veldur sögvís seggursínum eigin baga, er enginn lengi ást við leggur en að sér fæstir draga.
65. Sæmd er dæmd þeim sanna dyggð,sér vill gjarnan vanda. Mundar fundi máls í byggð mun hér leyft að standa. (Vísnabók Guðbrands 1612 (útg. 2000), bls. 386–390) |
