A 058 - Annar lofsöngur um Herrans Kristí pínu

Annar lofsöngur um Herrans Kristí pínu
[Nótur]

Jesús sem að oss frelsaði,
einn var hann saklaus fundinn.
Um miðnátt sem einn illvirki
er fanginn og svo bundinn
og færður óguðligum lýð,
sem á hann lygi bera,
hæða og lýta og hrækja með
hvað guðspjöllin kunngjöra.

Á föstudagsins fyrstu stund,
þó fyndist sökin engin,
í Pílati hins heiðna hönd
hafði sem einn morðinginn,
fornam Kristum og friðhelgan
fann og svo viðurkenndi.
Því frá sér í haldi hann
Heródí kóngi sendi.

Um þriðju stund að strýktur var
og stóð sem lamb til dauða,
þyrnikórónu þunga bar,
þar með purpurann rauða,
reyrlegg í hönd til háðungar,
högg og spott varð að reyna.
Til krosssetningar sjálfum sér
sinn kross hann bar alleina.

Nær sjöttu stund að negldur var
nakinn á krossinn Kristur
og blóði sínu úthellti þar
upp með krossinum reistur.
Viðstaddir margir hæddu hann
og hinn annar uppfesti.
Guðlast það sól ei líða kann,
ljóma sinn af því missti.

Um níundu hann hrópar hátt,
horfinn kvað Guð sér vera.
En þeir gallið og edik brátt
að hans munni bera.
Jesús þá sína önd upp gaf
í tvennt tjaldið sér skipti,
hristist jörðin harðliga af,
hellum í sundur kippti.

Um kvöldsins tíma til var sagt
tveggja bein að menn brjóti.
Síðast var þá í síðu lagt
sjálfum Kristó með spjóti.
Blóð og vatn þar strax út af rann.
Uppfyllda Skrift þá segir.
Jóhannes, því að það sá hann.
Þessum þér trúa eigið.

En þegar daginn endaði
og mjög á kvöldið leið líka,
þá kom Jósef að krossins tré
Herrans Krists hold að taka.
Vegliga sem þá siður var,
smyrjandi það til grafar.
Varðhaldsmenn síðan sátu þar,
svo sem Mattheus skrifar.

Hjálp oss, ó, Jesú, herra kær,
harða kvöl þú sem reyndir,
að hlýðnir þér æ verðum vær
og vörunst allar syndir.
Dauðann þinn og hans sanna sök
svo jafnan vér gaumgæfum,
og þig, Drottinn, með ást og þökk
ævinligana lofum.