Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Bænasálmur um sanna þolinmæði í hörmung og mótlætiFyrsta ljóðlína:Guð Þolinmæði og miskunnar
Höfundur:Eiríkur Hallsson í Höfða
Heimild:Litla vísnabókin 1757. bls.H6r (bls. 191–196)
Viðm.ártal:≈ 1675
1. Guð Þolinmæði og miskunnar,mikils trúleiks og gæskunnar, eg veit þín voldug makt hefur nú á mig hirting lagt. Hrís það gjörðu náðugt og spakt.
2. haturslaust er þá hrísið þitt,hjartað og sál það finnur mitt, því hvörn sem hirtir þú þann elskar, Drottinn! er mín trú, eftir á lífgar deyðandi nú.
3. En það sannreynt og augljóst mérunaðarlegana Drottinn fer með sína mæta menn; áður en kemur albatinn undan ganga vandræðin.
4. Hvörja sem Guð vor gleðja villgrætir áður, þó þyki ill mannrauna mörgum stund. Hann agar fyrst með ljúfri lund en líknar þó í hentasta mund.
5. Himneskur faðir hefur setthjartanu mínu fyrir rétt þann spegil þolgæðis sinn einkason svo engi slys orki eg fari hans kærleika á mis.
6. Æ mig illan og auman þjón!ei er mér nokkurs framar von en mínum meistara hvör fyrir pínu harðsótta í himininn vildi innganga.
7. Ég vil hjá hönum fala farog fyrir margar hörmungar Guðs með börnum inngá í signaða Drottins sælu þá sem mér leikur hugurinn á.
8. Svo skaltu þenkja sál mín stillsá sem í Kristó lifa vill varlega bæði og vel sára ofsókn og sorgar *él sá má líð fram undir Hel.
9. Eins og faðir við eigið barner Drottinn trúr og vægðargjarn. Þó stundum strýki hart hann ber ástarhjartað bjart, hugsar gott með vendinum margt.
10. Faðir! náða mitt forstand blekkt,fæ eg ei þína miskunn þekkt svo vel sem vera skal. Óþollegur oft ótal er eg í þessum táradal.
11. Glaður þar ætti að vera í von,vitandi að Jesús Maríuson ok sitt mig á lagðe, athugandi mín æra sé undir að ganga fagnande.
12. Hugsandi þó sú hirting römhjartanu verði mæðusöm ávöxt ber ágætan og þeim sem sínar þrautir vann, hjá þér er varðveitt kórónan.
13. Þess vegna bið eg þig, minn Guð!um þolinmæði og styrk í nauð að engin angursemd í freistingar mig felli skemmd svo fyrirheit þín séu úr brjóstinu stefnd.
14. Hörmung engin svo hamli mérheilög orð þín að rækja hér byrjandi bæn og trú og óþolinmæði sigri sú sem oft af kveikjast Belíals hjú.
15. Mig láttu þér ei mögla á mótmjög þó skenkir þá beisku rót, þrykk mér ei heldur hart. Veist þú af minni vanmátts art sem veikt er lauf en stál ekki hart.
16. Jesú, minn biskup blíðasti,böli mannlegu reyndasti! Meðlíðing með mér haf. Náð þína lát minn styrktar-staf svo staðist geti eg mannrauna-kaf.
17. Miskunn þín blessuð, mjúk og þýð,mér reynist best best í angurs tíð, skjálfandi hresstu hönd, öll bætandi efnin vönd, einninn slíttu dauðans bönd.
18. Segðu mitt hugveikt hjarta við:hér em eg kóngur þinn og Guð. Þú ert, Guð mæddra, megn, athvarf þá dynur eymda regn, einn skuggi kvalahitanum gegn.
19. Ef það er, Drottinn, ljúf þín lund,lengur eg þjáist nokkra stund og svælist sorgum með allt sé sem vill þitt elsku geð, innra í Kristó þó mig gleð.
20. Svo þolinmæði þrautatíðþessa vinni þó Satans níð, veröld og hennar hjú fagni, samt ei mín fatist trú né fagurs sigurs barátta sú.
21. Heldur að vaxa hentugarheilagar dyggðir loflegar sérhvörjar sómi hreint, umfram gull í eldi reynt sem óguðlegir hefðu ei meint.
22. Ó, þú heilagi andi, Guð,eitt gleði-balsam í hjartans nauð, fagran mér fögnuð kveik þó mín náttúra mjög sé veik og mædd í þessum dauðlegleik.
23. Ljós þitt í mína legg þú trú,lífs eilífs gleði að sjái nú við hvörja ekki er saman berandi sorgar-ker né súrt það neitt í heiminum er.
24. Yfir hvílist Guðs andi sáöllum frómum sem raunir þjá, einn herlegheita Guð. Öll vor neyð er afskömmtuð og endast sú í besta fögnuð.
25. Guð! minni sorg í gleði snú,Guð, minn kross heiðri fegra þú. Guð, tak mér forsmán frá. Guð, mér hjálpa minn Guð að sjá. Guðs í nafni eg vona þar á. |
