Deyjandi svanur

Á blikhvítum vængjunum barst hann um geim,
til blátæru vatnanna ætlaði’ hann heim
sem lengst inn á fjöllunum lágu.
Hve indæll var sumarsins bláfjallablær.
Hve blikuðu vötnin hans ljómandi skær
í dalnum und hnjúkunum háu.

Svo hóf hann upp söngva um sólskin og yl.
Hann söng um það allt, sem að fegurst er til,
fuglinn með fjaðrirnar björtu.
Heiðríkjan teygaði ljóð hans og lag
logandi af gleði þann rósfagra dag.
En skammt er til skugganna svörtu.

Því veiðimannshöndin til verka nú bjóst,
hún vopninu miðaði á söngvarans brjóst.
Svo dundi við drápsþrunginn hvellur.
„Mitt skot hefur hitt, því hann skjögraði til.
Ég skil vart, hann nái inn á Grænadalshyl.
Sko! Flugið hann lækkar! Hann fellur!“

En svanurinn flaug, þó hann sviði í und.
Ef svifið hann gæti aðeins örlitla stund –,
því vatnið það virtist svo nærri.
Hann baðaði vængjum og blóðstraumur rann.
Í brjóstinu særða hann dauða sinn fann.
Nú synti hann á tjörninni tærri.

Nú söng hann ei lengur um sólskin og yl.
Nú synti hann þögull á Grænadalshyl,
því helstríðið var hann að heyja.
Hann mændi í kvöldroðans skínandi skraut.
En skuggarnir komu því dagurinn þraut.
Ó dapurt er ungur að deyja.