Söfn

Íslenska

Bragi

Íslenska

Kópavogur

Mosfellsbær

Borgarfjörður

Dalasýsla

Húnaflói

Skagafjörður

Haraldur (Svarfdælir)

Þingeyjarsýslur

Árnessýsla

Vestmannaeyjar

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Flokkar

Allt (3127)

Afmæliskvæði (14)

Annálskvæði (1)

Ádeilukveðskapur (1)

Ákvæðaskáldskapur (1)

Ástarljóð (32)

Baráttukvæði (1)

Biblíuljóð (2)

Brúðkaupsljóð (9)

Bæjavísur (2)

Bænir (1)

Bænir og vers (25)

Eddukvæði (30)

Eftirmæli (41)

Ellikvæði (7)

Formannavísur (22)

Fræðsluljóð (3)

Gamankvæði (31)

Grýlukvæði (8)

Harmljóð (3)

Háðkvæði (4)

Hátíðaljóð (6)

Háttatöl / Háttalyklar (1)

Heilræði (10)

Heimsádeilur (8)

Helgikvæði (47)

Hestavísur (1)

Huggunarkvæði (2)

Hyllingarkvæði (2)

Jóðmæli (3)

Jólaljóð (5)

Kappakvæði (5)

Konungalof og fyrirmenna (2)

Kveðið fyrir börn (3)

Kvæði um biskupa (6)

Kvæði um heilaga menn (1)

Leppalúðakvæði (1)

Lífsspeki (5)

Ljóðabréf (18)

Matarvísur (1)

Minningar- og erfiljóð (29)

Náttúruljóð (52)

Rímur (204)

Sagnadansar (52)

Sagnakvæði (4)

Sálmar (417)

Sjóhrakningar (2)

Sorgarljóð (1)

Sónarljóð (14)

Særingar (1)

Söguljóð (13)

Tíðavísur (15)

Tregaljóð (6)

Vetrarkvæði (2)

Vikivakar (13)

Vögguljóð (5)

Ýkjukvæði (5)

Þjóðkvæði (1)

Þorrakvæði (4)

Þululjóð (5)

Þulur (2)

Ættjarðarkvæði (54)

Ævikvæði (6)

Ævintýrakvæði (3)

Fyrsta iðranarkvæði

Fyrsta ljóðlína:Sjálfur Guð, Drottinn sannleikans

Höfundur:Ólafur Jónsson á Söndum

Heimild:NKS (Ny kgl. saml) 139b 4to.

Bragarháttur:Sjö línur (tvíliður+) fer- og þríkvætt:ababccc

Viðm.ártal:≈ 1590–1600

Sjálfur Guð, Drottinn sannleikans
sagt hefur málshátt þann,
að af nægð hjartans munnur manns
mælir hvað hugsa kann.
Svoddan kemur mér sjálfum við,
sorgum vafinn eg þanninn bið:

Gengur hverjum til gjörnings síns
gagnsemi nokkur þrátt,
svo verð eg stundir stirðleiks míns
stytta á þennan hátt:
Vísur að leggja lag mitt við
löng þó verði mín heilsubið.

Segja menn skáld þau sjaldan góð
í sönnuðum orðskvið hér
sem afgömul semja óð.
Svo fer og líka mér.
Vorkunnlátt mun lýða lið
lasta ei veikan hróðrarsmið.

Áður en byrja eg áform mitt,
eggjar mig þörfin bráð
að fala mér, Drottinn, fullting þitt,
frelsið og trúlig ráð.
Þigg eg nú af þér leyfi og lið,
lítilmagna þinn jafnan styð.

Ending heims og efsti dómur
áminna jafnan mig,
Himins og jarðar herra frómur,
í hjarta að geyma þig.
Þar með sátt og sannan frið
sjálfan þig að binda við.

Hagurinn mannsins hættur og aumur
hörmung líður á sér,
skammvinnur sem skuggadraumur,
skynja eg slíkt á mér.
Eftir lausn vorri eigum vér bið,
öndin er mædd og girnist frið.

Margt hvað sem nú á dagana drífur
dapran gjörir m[ig þrátt]*
Hugsun þung í sinni mér svífur,
sjaldan leik eg mér dátt.
[Svo að mín]* öndin fá megi frið,
fullting þitt eg held mér við.

Áhyggja tveföld mæðir mig,
menn þó ei fái séð,
úrræðin líka auvirðilig
og ómennskan þvingar með.
Hvar finn eg þann mér leggi lið?
Líknsemi þína eg, Drottinn, bið.

Blíð þó mér veröld brosi á mót,
blekking þar undir er.
Kaldan hlátur af krankri rót
kúgar hún oft af mér.
Lokkar hún mig með sér í sið,
síð og árla mér bannar frið.

10.

Í æsku var okkar vinátta stór,
vafði hún mig að sér.
Nú líð eg ýmist klapp eða klór,
kitl hennar gallsprengt er.
Sýnir hún mörgum svoddan snið,
sjá henni af því fæstir við.

11.

Svo hefur þessi aum andstyggð
í óvanda leitt mig hér,
að kann eg varla í kæti og hryggð
klækjum að forða mér.
Drottinn, aftur ven mig við
vísu þína og helgan sið.

12.

Ótrúa skyldi enginn mann
elska veraldar lyst,
um síðir af fótum svíkur hún hann,
sálinni býr angist.
Forþént hef eg Föðurinn við,
þó fleygði hann mér í Vítis kvið.

13.

Fúllíf veröldin, farðu með þig,
fylgi þér hver eð vill.
Þú hefur villt og volkað mig,
vesaldar gyðjan ill.
Rækt hef eg lagt þig rýrust við,
reiknast má eg því Heljarkið.

14.

Rétt er eg hyggi að ráðum þeim
ræður Jóhannes mér:
Ekki skulu þér elska heim
og eigi það í honum er!
Um fyrirgefning eg Föðurinn bið,
frekt hef eg afrækt þennan sið.

15.

Sest að mér einninn Satan hart,
svikull með brögðin ný,
tálagn synda mér tilbýr margt,
tælist eg oft á því.
Fyrir bannsettum flærðarsmið
forði mér Drottins náðargrið.

16.

Bölvaður Púkinn blindar hold,
brotin því smakka vel.
Sinnir ei um hin synduga mold
sálin þó deyi í Hel.
Gagneyða vill mér glæparið,
glataðan sauð eg líkist við.

17.

Syndin að lyktum beiskist blíð
og brjóstið manns vill þjá,
samviskan tekur að stynja stríð,
straffið hún þenkir á.
Þetta er Púkans þyngsta snið,
þar hefur margan standsað við.

18.

Ásaka mig á allar síður
óvinir mínir þrátt.
[Hugur minn]* því af hugraun svíður,
hætt þó eg gjöri mér kátt.
Hæst guðdómsmaktin sterk mig styð,
stend eg ei nema þú veitir lið.

19.

Sex og þrjátigi ára aldur
öðlast hef eg að fá,
geng til þurrðar og gjörist mjög kaldur,
girnist því heimi frá.
Mál er komið eg vakni við
af vondum draum og glæpa sið.

20.

Því mun ráð um hættan hag
að hugsa og lifnað minn,
sálar heimför og síðasta dag
sem eg nálægan finn.
Um gott andlát eg Guð minn bið,
glaða upprisu og himnafrið.

21.

Aldri veit nær feig og föl
finnst mannskepnan hér.
Gildir því hverki um gaman né dvöl,
gæti því hver að sér.
Döprum vegi um dauðans hlið
dugir öngvum að sporna við.

22.

Öngvum tjáir að auka lengur
illsku né skemmdarþor,
Allrar veraldar götu gengur
glöggva um síðir hvör*.
Sækjum allir um sama mið,
hvað sótt og dauða líður við.

23.

Jesús Kristus, hin sanna sól,
sendur af Föðurnum er,
nauðstöddum einn náðarstól
nefnir hann skriftin hér.
Veit eg gjörla hans vanda og sið
veikum sálum að bjarga við.

24.

Vér skulum með trú og skærri bæn
skreiðast Hans fótum að,
þá mun oss huggun veitast væn,
vottar hann sjálfur það.
Ævinliga oss verður hann við,
verum því fljótir að biðja um frið.

25.

Komi þér allir menn til mín
sem mæðist og syndir þjá.
Þýða hressing af þungri pín
þér skuluð gjarnan fá.
Blíðyrði slík, þau boða mér frið,
banvæn sálin þau huggast við.

26.

Dyrum lauk hann upp dýrðar ranns,
Djöful og heiminn vann.
Svolginn er dauði í sigran hans,
syndugum náðir fann.
Kvittir úr Vítis kvaldra klið
keypti hann oss í dýrð og frið.

27.

Hann skilur að veik er skepnan hans,
skjótt henni st[e]ndur* hjá,
því að hann sjálfan misgjörð manns*
mæddi krossi á.
Fyrir hans hjartans blóð eg bið,
blessuð sár og helga hlið:

28.

Glöggt hann veit nær margföld mein
mæða oss auma hér
því hann gegnum brjósk og bein
böl vors hjarta sér.
Raun er að því nær reigjunst vér við
ráðum Drottins og líknarsið.

29.

Heilbrigðum græðslu hefur ei þú,
Herra minn, þarfir séð,
heldur þeim sem lama og lú
lasta sér finna með.
Eg er því einn í aumra lið
andarsjúkur og girnist frið.

30.

Lifandi Guð, þitt líknar nafn
lofist af öllum hér.
Ei er þér nokkur að neinu jafn,
nauðsyn þú aumra sér.
Hreinan lærdóm halt mér við,
helgan lifnað og góðan sið.

31.

Veröld, himinn og verk þín snjöll
vitna þinn almátt hér.
Sköpuð náttúran skynjar öll
að skuli hún lúta þér.
Skal eg svo kvæðið skiljast við.
Skaparinn gefi oss eilífan frið.

32.

Hér vil eg lyktuð ljóð um sinn
láta af höndum mér.
Vilji þau nokkur náungi minn
nýta að gamni sér
sé þeim glatt með góðum frið,
guðligan lifnað haldist við.