Endurminningar

Nú ertu þá sigldur á ókunnan sæ
– þú ægilegt hafdjúpið þráðir æ.
En hér sit eg eftir hljóður.
Og grátskyld viðkvæmni grípur mig
um glaumlausa nótt er eg hugsa um þig
sem breiskan en hjartfólginn bróður.

Og ljúfar minningar lifna mér hjá
sem leyndust í annríkis frosti og snjá,
í huganum hlýjum þær spretta.
Svo margt verður þegar af minninga gnótt,
sem maí-grösum um heita nótt,
er döggvast vor dýrlega slétta.

Í bróðerni sögur við lásum og ljóð,
sem lifir á andlega heimsins þjóð
er ólíkum mælir á málum.
Þú bentir mér oft á það fé sem þar finnst
og færðir mér gullið er liggur innst
í aldarinnar auðgustu sálum.

Þú last mér sjálfur þinn sagna-óð
um sjálfselska, táplitla, kúgaða þjóð
á mörgu kyrrðsælu kveldi.
Um huga mér fögnuður hlakkandi rann
er hitamegnið í sálunni’ eg fann
af Prómeþevs eilífum eldi.

Í særoki stundum við sigldumst á –
og sigling þráðri’ er oft erfitt að ná
því Kári’ en ei kaupmaður ræður.
En við réttum svo alsáttir hvor öðrum hönd
því hjörtu’ okkar tengdu saman bönd:
við vissum, við vorum bræður.

Við sátum þar glasaldan glóandi rann
og gleðin og fjörið í æðunum brann
og gnægt var þá eldheitra orða,
og landið var skínandi af ljósi og von
og líf okkar ríkt eins og Salómon
þótt ættum við ekkert að borða.

Við leiddumst um haustskóg, er lífsmagn hans þraut
og lagt hafði dauðans mund á hans skraut,
er enginn kann öðrum að segja.
Og sálirnar skulfu er skrúðlaufið valt:
Við skildum báðir hve þrátt fyrir allt
er dapurlegt, sárt að deyja.

Já, grátskyld viðkvæmni grípur mig
um glaumlausa nótt er eg hugsa’ um þig
og ramma nornanna reiði.
Og hugann minninga fyllir fans.
Eg flétta’ úr þeim ofurlítinn krans,
og legg hann á skáldsins leiði.