Hólmfríður Jónsdóttir

Þín þjáning er enduð með allsherjar ró;
þér eilífðin hlýreit til framtíðar bjó,
því tárast nú ætti hér enginn.
En veikleiki hjartans, hann vekur oss grát:
Þá vinur oss hverfur og hrífur hans lát
svo ómjúkt á elskunnar strenginn.

En vonin hún glóir sem geisli frá sól,
oss gleður þín kveðja frá alveldisstól,
því trúaðra takmarki einu.
En minning þín helg er oss hvarvetna nú
um hjartað þitt góða og falslausa trú
og vöndunar vegsporin hreinu.

Þú hvarfst oss svo snemma, það hryggir oss mest.
Ég hygg að sú ráðstöfun gegndi þér best
þó vandamenn sakni og vinir.
Enn launar hið himneska líknsemdar þel
þeim litla stund unnu, en gjörðu það vel.
Þeir pening sinn hljóta sem hinir.

Já, viðkvæmni hjartans, hún vekur oss neyð,
en víðtækt er hugarins framsóknar skeið,
– það nær frá hauðri til hæða.
Og hvað væri lífið með löngun og sár
þó logaði stöðugt um sjötíu ár
ef ei væri um annað að ræða.

En andi þinn lifir og eflist í náð
og indælt er friðarins blómfagra láð
– þar sem hann ríkir í rönnum,
sem auglýsti guðsdýrð og afmáði hel
og opnaði gröfina –. Far þú svo vel!
Þig frjálsa og sæla vér sönnum.

En nánasti vinur! ég vikna með þér.
Ég veit hversu hörmuleg breyting það er
þá lífs sumar verður oss vetur.
En horfðu til Drottins með djörfung og trú
því dagurinn seinni mun fegri en nú;
og gakk þú svo beint sem þú getur.

Þá styðst þú að leiði en heiðgeislinn hlær
og heilsar þér morgunsins svalandi blær
sem angan frá ilmgrösum lokkar;
hann elskunnar ljúfasta ávarp þér ber:
„Með útbreiddan faðminn ég bíð eftir þér
og blessuðum börnunum okkar.“